Dwudziesta siódma Niedziela zwykła
4 października 2015 r.
Dwudziesta siódma Niedziela zwykła
Rok B, I
Pierwsze czytanie:
| |
Psalm responsoryjny:
| |
Drugie czytanie:
| |
Śpiew przed Ewangelią:
| |
Ewangelia:
|
PIERWSZE CZYTANIE
Rdz 2, 18-24 Stworzenie niewiasty
Czytanie z Księgi Rodzaju
Pan Bóg rzekł:
«Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc».
Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta ziemne i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby się przekonać, jaką da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę «istota żywa». I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale dla człowieka nie znalazł odpowiedniej mu pomocy.
Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę.
A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała. Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta». Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.
«Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc».
Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta ziemne i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby się przekonać, jaką da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę «istota żywa». I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale dla człowieka nie znalazł odpowiedniej mu pomocy.
Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę.
A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała. Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta». Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 128 (127), 1-2. 3. 4-6 (R.: por. 5)
Niechaj nas zawsze Pan Bóg błogosławi.
Szczęśliwy człowiek, który się boi Pana *
i chodzi Jego drogami.
Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich, *
szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.
i chodzi Jego drogami.
Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich, *
szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.
Niechaj nas zawsze Pan Bóg błogosławi.
Małżonka twoja jak płodny szczep winny *
w zaciszu twojego domu.
Synowie twoi jak oliwne gałązki *
dokoła twego stołu.
w zaciszu twojego domu.
Synowie twoi jak oliwne gałązki *
dokoła twego stołu.
Niechaj nas zawsze Pan Bóg błogosławi.
Tak będzie błogosławiony człowiek, który się boi Pana. *
Niechaj cię z Syjonu Pan błogosławi
i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem †
przez wszystkie dni twego życia. *
Obyś oglądał potomstwo swych dzieci. Pokój nad Izraelem.
Niechaj cię z Syjonu Pan błogosławi
i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem †
przez wszystkie dni twego życia. *
Obyś oglądał potomstwo swych dzieci. Pokój nad Izraelem.
DRUGIE CZYTANIE
Hbr 2, 9-11 Chrystus, który uświęca, jak i ludzie, którzy mają być uświęcani, z jednego są wszyscy
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Bracia:
Widzimy Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci.
Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Chrystus, który uświęca, jak ludzie, którzy mają być uświęceni, z jednego są wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazwać ich braćmi swymi.
Widzimy Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci.
Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Chrystus, który uświęca, jak ludzie, którzy mają być uświęceni, z jednego są wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazwać ich braćmi swymi.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
1 J 4, 12
Alleluja, Alleluja, Alleluja
Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg w nas mieszka
i miłość ku Niemu jest w nas doskonała.
i miłość ku Niemu jest w nas doskonała.
EWANGELIA
Mk 10, 2-16 (krótsza perykopa Mk 10, 2-12) Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę.
Odpowiadając, zapytał ich: «Co wam nakazał Mojżesz?».
Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić».
Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg „stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem”. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela».
W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: «Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo».
Koniec krótszej perykopy.Odpowiadając, zapytał ich: «Co wam nakazał Mojżesz?».
Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić».
Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg „stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem”. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela».
W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: «Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo».
Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego».
I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.
Oto słowo Pańskie.
Kazanie
Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela
Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski Punkt wyjścia Liturgii Słowa stanowi opowiadanie o stworzeniu kobiety, zamieszczone w pierwszej księdze Biblii, czyli Księdze Rodzaju. Jego trzon stanowią słowa: „Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam”. Znamienne, że nie wypowiedział ich mężczyzna, nieświadomy jeszcze swego położenia i skupiony na sobie, lecz Bóg. To właśnie Bóg uświadamia mężczyźnie, że potrzebuje on drugiego człowieka, bo inaczej grozi mu samotność. Ponieważ samotność jest wrogiem mężczyzny, Bóg podejmuje działanie, które ma jej skutecznie zapobiec. „Procesja” zwierząt dobitnie uświadamia mężczyźnie, kim naprawdę jest, oraz rodzi potrzebę drugiej osoby.
Następuje obraz Boga jako lekarza – i to trzech specjalności. Jak anestezjolog (w starożytności znano sposoby usypiania do ciężkich operacji) Bóg pogrążył mężczyznę w głębokim śnie. Jak chirurg wyjął jedno z jego żeber. Jak chirurg plastyczny miejsce to zapełnił ciałem. A potem z żebra, które wyjął z mężczyzny, „zbudował” kobietę. Mężczyzna został „ulepiony”, natomiast kobieta – „zbudowana”. W tym miejscu występuje ten sam hebrajski czasownik „banah”, który gdzie indziej w Piśmie Świętym odnosi się do zbudowania świątyni jerozolimskiej. Jest to bardzo ważny biblijny drogowskaz, jak mężczyzna powinien patrzeć na kobietę oraz jak należy traktować pierwszą parę ludzką – jako wzorcową dla instytucji małżeństwa.
Pytanie postawione Jezusowi przez faryzeuszy kolejny raz podstępnie wystawiało Go na próbę. Skoro starotestamentowe prawodawstwo dopuszczało oddalenie żony przez wręczenie jej tzw. listu rozwodowego, co stanowi praktykę przyjętą w świecie żydowskim do dzisiaj, jak to pogodzić z trwałością małżeństwa? Odpowiedź Jezusa uwypukla napięcie między rzeczywistością naznaczoną słabościami i grzechem, w czym znajduje wyraz zatwardziałość ludzkich serc, a ideałem zamierzonym przez Boga, który znalazł wyraz w akcie stworzenia. Gdy uczniowie jeszcze raz zapytali Jezusa o trwałość małżeństwa, Jego odpowiedź nie pozostawiła żadnych wątpliwości: „Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo”. Jezus nie wyklucza tych, którzy łamią więzi małżeńskie, ale nie sankcjonuje ich postępowania godzącego w porządek ustalony przez Boga.
Chrześcijańskie małżeństwo nie jest jedynie związkiem mężczyzny i kobiety. Ich wzajemne więzi wzbogaca i umacnia „Trzeci”, czyli Jezus Chrystus. Autor Listu do Hebrajczyków wyjaśnia, że Chrystus „za wszystkich zaznał śmierci”. Jego zbawcza moc odnosi się do każdej dziedziny ludzkiego życia. Chrystus jest przewodnikiem naszego zbawienia, udoskonala nas przez cierpienie. Małżeństwo również niesie ze sobą wymiar cierpienia, od którego nie należy beztrosko lub tchórzliwie uciekać. Skoro Bóg wskazuje wzniosłe horyzonty miłości i wierności, to zarazem daje siłę, by podjąć wysiłek ich osiągania. Skoro Bóg ukazuje drogę życia, to zarazem bierze za rękę i nią prowadzi.
Następuje obraz Boga jako lekarza – i to trzech specjalności. Jak anestezjolog (w starożytności znano sposoby usypiania do ciężkich operacji) Bóg pogrążył mężczyznę w głębokim śnie. Jak chirurg wyjął jedno z jego żeber. Jak chirurg plastyczny miejsce to zapełnił ciałem. A potem z żebra, które wyjął z mężczyzny, „zbudował” kobietę. Mężczyzna został „ulepiony”, natomiast kobieta – „zbudowana”. W tym miejscu występuje ten sam hebrajski czasownik „banah”, który gdzie indziej w Piśmie Świętym odnosi się do zbudowania świątyni jerozolimskiej. Jest to bardzo ważny biblijny drogowskaz, jak mężczyzna powinien patrzeć na kobietę oraz jak należy traktować pierwszą parę ludzką – jako wzorcową dla instytucji małżeństwa.
Pytanie postawione Jezusowi przez faryzeuszy kolejny raz podstępnie wystawiało Go na próbę. Skoro starotestamentowe prawodawstwo dopuszczało oddalenie żony przez wręczenie jej tzw. listu rozwodowego, co stanowi praktykę przyjętą w świecie żydowskim do dzisiaj, jak to pogodzić z trwałością małżeństwa? Odpowiedź Jezusa uwypukla napięcie między rzeczywistością naznaczoną słabościami i grzechem, w czym znajduje wyraz zatwardziałość ludzkich serc, a ideałem zamierzonym przez Boga, który znalazł wyraz w akcie stworzenia. Gdy uczniowie jeszcze raz zapytali Jezusa o trwałość małżeństwa, Jego odpowiedź nie pozostawiła żadnych wątpliwości: „Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo”. Jezus nie wyklucza tych, którzy łamią więzi małżeńskie, ale nie sankcjonuje ich postępowania godzącego w porządek ustalony przez Boga.
Chrześcijańskie małżeństwo nie jest jedynie związkiem mężczyzny i kobiety. Ich wzajemne więzi wzbogaca i umacnia „Trzeci”, czyli Jezus Chrystus. Autor Listu do Hebrajczyków wyjaśnia, że Chrystus „za wszystkich zaznał śmierci”. Jego zbawcza moc odnosi się do każdej dziedziny ludzkiego życia. Chrystus jest przewodnikiem naszego zbawienia, udoskonala nas przez cierpienie. Małżeństwo również niesie ze sobą wymiar cierpienia, od którego nie należy beztrosko lub tchórzliwie uciekać. Skoro Bóg wskazuje wzniosłe horyzonty miłości i wierności, to zarazem daje siłę, by podjąć wysiłek ich osiągania. Skoro Bóg ukazuje drogę życia, to zarazem bierze za rękę i nią prowadzi.
Komentarze
Prześlij komentarz