Dwudziesta trzecia Niedziela zwykła
6 września 2015 r.
Dwudziesta trzecia Niedziela zwykła
Rok B, I
Pierwsze czytanie:
| |
Psalm responsoryjny:
| |
Drugie czytanie:
| |
Śpiew przed Ewangelią:
| |
Ewangelia:
|
PIERWSZE CZYTANIE
Iz 35, 4-7a Przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Powiedzcie małodusznym: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by was zbawić».
Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy jak jeleń wyskoczy i język niemych wesoło krzyknie.
Bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w staw, spragniony kraj w krynice wód.
Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy jak jeleń wyskoczy i język niemych wesoło krzyknie.
Bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w staw, spragniony kraj w krynice wód.
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9bc-10 (R.: por. 1b i 6a)
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
lub Alleluja.
lub Alleluja.
On wiary dochowuje na wieki, *
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych.
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
lub Alleluja.
lub Alleluja.
Pan przywraca wzrok ociemniałym, *
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów.
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów.
Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
lub Alleluja.
lub Alleluja.
Ochrania sierotę i wdowę, *
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie przez pokolenia.
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie przez pokolenia.
DRUGIE CZYTANIE
Jk 2, 1-5 Bóg wybrał ubogich
Czytanie z Listu świętego Jakuba Apostoła
Bracia moi, niech wiara wasza w Pana naszego Jezusa Chrystusa uwielbionego nie ma względu na osoby. Bo gdyby przyszedł na wasze zgromadzenie człowiek przystrojony w złote pierścienie i bogatą szatę i przybył także człowiek ubogi, w zabrudzonej szacie, a wy spojrzycie na bogato odzianego i powiecie: «Usiądź na zaszczytnym miejscu», do ubogiego zaś powiecie: «Stań sobie tam albo usiądź u podnóżka mojego», to czy nie czynicie różnic między sobą i nie stajecie się sędziami przewrotnymi?
Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?
Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Mt 4, 23
Alleluja, Alleluja, Alleluja
Jezus głosił Ewangelię o królestwie
i leczył wszelkie choroby wśród ludu.
i leczył wszelkie choroby wśród ludu.
EWANGELIA
Mk 7, 31-37 Uzdrowienie głuchoniemego
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu.
Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka, a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: «Otwórz się». Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić.
Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali.
I pełni zdumienia mówili: «Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».
Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka, a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: «Otwórz się». Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić.
Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali.
I pełni zdumienia mówili: «Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».
Oto słowo Pańskie.
Kazanie
Czyż Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze?
Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski Czytanie z Księgi Izajasza pochodzi z fragmentu, w którym starotestamentowy prorok zapowiada powszechny sąd Boży. Znamienne, że o ile w rozpowszechnionych poglądach dominują groza i lęk, o tyle zapowiedź Izajasza niesie wybawienie i ulgę. Do tych w ludzie Bożego wybrania, którzy stracili nadzieję i osłabli, prorok kieruje wezwanie: „Odwagi! Nie lękajcie się!”. Większe niż sprawiedliwość jest Boże Miłosierdzie, a potężniejsza niż zło jest Boża moc. Odpłata, której należy się spodziewać, to nie tylko kara dla grzeszników, lecz także, a nawet przede wszystkim, nagroda dla dobrych. Jej obraz stanowi przywrócenie niewidomym wzroku, głuchym słuchu, chromym władzy w nogach i niemym mowy. A ponieważ Bóg – jak wyznaje psalmista – „wiary dochowuje na wieki”, jedyną właściwą odpowiedzią jest zawierzenie Mu w tym, co dotyczy ostatecznego losu Jego wiernych wyznawców.
Żyjemy w doczesności, naznaczonej piętnem zła i grzechu oraz ich skutków. Wśród ludzi, również wśród wyznawców Boga, istnieją głębokie podziały, wynikające m.in. z mocno zróżnicowanego statusu społecznego. Podczas gdy jedni są bogaci, a nawet opływają w dostatki, inni są biedni i pozbawieni środków do życia. Zarówno w starożytności, jak i dzisiaj uwidocznia się to na zewnątrz, np. w ubraniu. List św. Jakuba Apostoła nie zostawia wątpliwości, jak powinniśmy się zachować i postępować wówczas, gdy te różnice widać na zgromadzeniu liturgicznym. Chrześcijanin nie może przenosić światowych wzorców postępowania do kościoła, wyróżniając bogatych, a upokarzając biednych. Drugie czytanie kończy podane nam pod rozwagę pytanie retoryczne: „Czyż Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?”. Rzetelna odpowiedź stanowi ważne wyzwanie zarówno dla biednych – czy istotnie dorastają do tej pochwały, jak i dla zamożnych – by nie zasklepiali się w sobie i docenili wartości, jakie niesie sytuacja ubóstwa.
Jezus, przemierzając posiadłości Dekapolu, czyli okolice na wschód i południe od Jeziora Galilejskiego, zamieszkiwane przez nie-Żydów, rozszerza zapowiedź Izajasza także na pogan. To, co zapowiadał prorok, już staje się rzeczywistością. Jezus uzdrowiwszy głuchoniemego, daje poznać swoją moc i potwierdza, iż to, co Izajasz zapowiadał w odniesieniu do czasów ostatecznych, wciąż jest prawdziwe i aktualne. Działalność Jezusa wywołuje zdumienie, ale nie o podziw ani o poklask Mu chodzi. Uzdrowienie głuchoniemego jest znakiem rzeczywistości radykalnie nowej, której kształt zna jedynie Bóg i tylko On ma moc ją ustanowić. Gdy świadkowie znaku chcą zatrzymać się na tym, co powierzchowne, Jezus daje im poznać, że nie o doraźną popularność Mu chodzi. Dzięki temu uzdrowienie zaobfitowało w prawdziwie błogosławione skutki i skłoniło do wdzięczności Jezusowi i przeniesienia podziwu na nowy poziom: „Dobrze uczynił wszystko”. Ta pochwała była wyrazem nie przelotnych emocji, lecz głębszej refleksji. W ten sposób na terytorium Dekapolu, zamieszkiwanym przez pogan, Jezus przygotowuje grunt pod ich ewangelizację, którą po Jego śmierci i zmartwychwstaniu podejmą głosiciele Dobrej Nowiny.
Żyjemy w doczesności, naznaczonej piętnem zła i grzechu oraz ich skutków. Wśród ludzi, również wśród wyznawców Boga, istnieją głębokie podziały, wynikające m.in. z mocno zróżnicowanego statusu społecznego. Podczas gdy jedni są bogaci, a nawet opływają w dostatki, inni są biedni i pozbawieni środków do życia. Zarówno w starożytności, jak i dzisiaj uwidocznia się to na zewnątrz, np. w ubraniu. List św. Jakuba Apostoła nie zostawia wątpliwości, jak powinniśmy się zachować i postępować wówczas, gdy te różnice widać na zgromadzeniu liturgicznym. Chrześcijanin nie może przenosić światowych wzorców postępowania do kościoła, wyróżniając bogatych, a upokarzając biednych. Drugie czytanie kończy podane nam pod rozwagę pytanie retoryczne: „Czyż Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?”. Rzetelna odpowiedź stanowi ważne wyzwanie zarówno dla biednych – czy istotnie dorastają do tej pochwały, jak i dla zamożnych – by nie zasklepiali się w sobie i docenili wartości, jakie niesie sytuacja ubóstwa.
Jezus, przemierzając posiadłości Dekapolu, czyli okolice na wschód i południe od Jeziora Galilejskiego, zamieszkiwane przez nie-Żydów, rozszerza zapowiedź Izajasza także na pogan. To, co zapowiadał prorok, już staje się rzeczywistością. Jezus uzdrowiwszy głuchoniemego, daje poznać swoją moc i potwierdza, iż to, co Izajasz zapowiadał w odniesieniu do czasów ostatecznych, wciąż jest prawdziwe i aktualne. Działalność Jezusa wywołuje zdumienie, ale nie o podziw ani o poklask Mu chodzi. Uzdrowienie głuchoniemego jest znakiem rzeczywistości radykalnie nowej, której kształt zna jedynie Bóg i tylko On ma moc ją ustanowić. Gdy świadkowie znaku chcą zatrzymać się na tym, co powierzchowne, Jezus daje im poznać, że nie o doraźną popularność Mu chodzi. Dzięki temu uzdrowienie zaobfitowało w prawdziwie błogosławione skutki i skłoniło do wdzięczności Jezusowi i przeniesienia podziwu na nowy poziom: „Dobrze uczynił wszystko”. Ta pochwała była wyrazem nie przelotnych emocji, lecz głębszej refleksji. W ten sposób na terytorium Dekapolu, zamieszkiwanym przez pogan, Jezus przygotowuje grunt pod ich ewangelizację, którą po Jego śmierci i zmartwychwstaniu podejmą głosiciele Dobrej Nowiny.
Komentarze
Prześlij komentarz