Dzień powszedni albo wspomnienie św. Szymona z Lipnicy, prezbitera

18 lipca 2015 r., Sobota
Rok B, I
Piętnasty tydzień okresu zwykłego

Pierwsze czytanie:	Wj 12, 37-42 Wyjście Izraelitów z Egiptu
Psalm responsoryjny:	Ps 105 (104), 1 i 5. 37-38. 42-43
Śpiew przed Ewangelią:	Mt 11, 29ab
Ewangelia:	Mt 12, 14-21 Jezus cichy i pokorny sercem

PIERWSZE CZYTANIE

Wj 12, 37-42 Wyjście Izraelitów z Egiptu

Czytanie z Księgi Wyjścia

Synowie Izraela wyruszyli z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz dzieci. Także wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto owce i woły, i olbrzymi dobytek. Z ciasta, które wynieśli z Egiptu, wypiekli niekwaszone placki, ponieważ się nie zakwasiło. Wypędzeni z Egiptu bez najmniejszej zwłoki, nie zdołali przygotować nawet zapasów na drogę.
A czas pobytu Izraelitów w Egipcie trwał czterysta trzydzieści lat. I oto tego samego dnia, po upływie czterystu trzydziestu lat, wyszły wszystkie zastępy Pana z ziemi egipskiej. Tej nocy czuwał Pan nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia.

Oto Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY:

Ps 105 (104), 1 i 5. 37-38. 42-43

Sławmy na wieki miłosierdzie Pana.

Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, *
głoście dzieła Jego wśród narodów.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił, *
o Jego znakach o wyrokach ust Jego.

Sławmy na wieki miłosierdzie Pana.

Lud swój wyprowadził ze srebrem i złotem *
i nikt nie był słaby w Jego pokoleniach.
Egipcjanie cieszyli się z ich wyjścia, *
bo lęk ich ogarnął przed nimi.

Sławmy na wieki miłosierdzie Pana.

Pamiętał bowiem o swym świętym słowie, *
danym Abrahamowi, słudze swojemu.
I wyprowadził lud swój wśród radości, *
z weselem swoich wybranych.

Sławmy na wieki miłosierdzie Pana.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:

Mt 11, 29ab

Alleluja, Alleluja, Alleluja

Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie,
bo jestem cichy i pokorny sercem.

Alleluja, Alleluja, Alleluja

EWANGELIA

Mt 12, 14-21 Jezus cichy i pokorny sercem

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić.
Gdy Jezus dowiedział się o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:
«Oto mój Sługa, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą».

Oto słowo Pańskie.

Wspomnienie

Dzień powszedni albo wspomnienie św. Szymona z Lipnicy, prezbitera.

Św. Szymon przyszedł na świat między 1435 a 1440 r. w Lipnicy, małej miejscowości niedaleko Bochni. Już jako dziecko znany był z umiłowania modlitwy. Zdarzało się, że odchodził od bawiących się rówieśników, aby oddać się dłuższej modlitwie w kościele. W 1454 r. rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej. Był pilnym studentem, znanym z wielkiej troski o czystość życia. Mieszkając w bursie akademickiej, wśród wesołej braci żakowskiej, Szymon był wzorem umiaru, wstrzemięźliwości i unikania wszelkich okazji do grzechów. Ukończył wydział nauk wyzwolonych z tytułem bakałarza. Nie wybrał jednak świeckiej kariery, ale ok. 1457 r. wstąpił do klasztoru Bernardynów na krakowskim Stradomiu. Klasztor ten w tamtych czasach słynął z surowego trybu życia. Święcenia kapłańskie przyjął ok. 1465 r. Najpierw pracował w Tarnowie, a potem wrócił do Krakowa jako kaznodzieja bernardyński. W czasie wielkich epidemii w mieście Szymon nie opuścił Krakowa. Zarażony chorobą umiera 18 lipca 1482 r. Można powiedzieć, że jest najmłodszym kanonizowanym Polakiem. Jego kanonizacji dokonał w Rzymie Papież Benedykt XVI 3 czerwca 2007 r.