Wspomnienie św. Kingi, dziewicy.
24 lipca 2015 r., Piątek
Rok B, I
Szesnasty tydzień okresu zwykłego
Szesnasty tydzień okresu zwykłego
Pierwsze czytanie:
| |
Psalm responsoryjny:
| |
Śpiew przed Ewangelią:
| |
Ewangelia:
|
PIERWSZE CZYTANIE
Wj 19, 17; 20, 1-17 Bóg ogłasza przykazania
Czytanie z Księgi Wyjścia
Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry. Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa:
«Ja jestem Pan, twój Bóg, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie.
Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią. Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań.
Nie będziesz wzywał imienia Pana Boga twego do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.
Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Pana Boga. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Bo w sześciu dniach uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.
Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą twój Pan Bóg da tobie.
Nie będziesz zabijał.
Nie będziesz cudzołożył.
Nie będziesz kradł.
Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego».
«Ja jestem Pan, twój Bóg, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie.
Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią. Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań.
Nie będziesz wzywał imienia Pana Boga twego do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.
Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Pana Boga. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Bo w sześciu dniach uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.
Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą twój Pan Bóg da tobie.
Nie będziesz zabijał.
Nie będziesz cudzołożył.
Nie będziesz kradł.
Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego».
PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 19(18), 8-9. 10-11 (R.: por. J 6, 68)
Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne.
Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.
Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne,
cenniejsze nad złoto, nad złoto najczystsze, *
słodsze od miodu płynącego z plastra.
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne,
cenniejsze nad złoto, nad złoto najczystsze, *
słodsze od miodu płynącego z plastra.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
por Łk 8, 15
Alleluja, Alleluja, Alleluja
Błogosławieni, którzy sercem szlachetnym
i dobrym zatrzymują słowo Boże
i wydają owoc przez swą wytrwałość.
i dobrym zatrzymują słowo Boże
i wydają owoc przez swą wytrwałość.
EWANGELIA
Mt 13, 18-23 Wyjaśnienie przypowieści o siewcy
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Posłuchajcie, co znaczy przypowieść siewcy. Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze.
Posiane na miejsca skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje.
Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.
Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny».
«Posłuchajcie, co znaczy przypowieść siewcy. Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze.
Posiane na miejsca skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje.
Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.
Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny».
Oto słowo Pańskie.
Wspomnienie
Wspomnienie św. Kingi, dziewicy.
Patronka Litwy i Polski. Ziemi sądeckiej i diecezji tarnowskiej. Jej atrybutem jest makieta starosądeckiego kościoła, pierścień i bryła soli. Bo według legendy to właśnie ona sprowadziła do Polski sól.
Św. Kinga, a właściwie Kunegunda, urodziła się 5 marca 1234 r. jako jedno z dziesięcior-ga dzieci węgierskiego króla Beli IV i bizantyjskiej cesarzówny Marii. Rodzinę miała niezwykłą – je siostrami były św. Małgorzata (dominikanka, mistyczka i stygmatyczka, która ofiarowała się Bogu z prośbą o uratowanie Węgier) i bł. Jolanta (żona Bolesława Pobożnego, po jego śmierci – klaryska), ciotkami zaś św. Elżbieta (żona Ludwika IV, jedna z pierwszych tercjarek franciszkańskich) i bł. Salomea (piastowska księżniczka, córka Leszka Białego i Grzymisławy, starsza siostra Bolesława Wstydliwego).
Jako pięciolatka została zaręczona z trzynastoletnim Bolesławem Wstydliwym i powierzona opiece jego matki – Grzymisławie). Odtąd życie Kingi związane zostało z naszym narodem. Ponieważ chciała poświęcić się Bogu, za zgodą męża wstąpiła do trzeciego zakonu św. Franciszka, a zgodnie z ówczesnymi kanonami świętości – nakłoniła Bolesława do wspólnego złożenia ślubu czystości.
Brak fizycznego macierzyństwa św. Kinga wypełniła macierzyństwem duchowym. Opiekowała się chorymi, prowadziła dzieła dobroczynne. Poświęciła się umacnianiu życia sakramentalnego w rodzinach. Była mediatorem między skłóconymi możnowładcami. Swój posag przeznaczyła na odbudowę państwa spustoszonego po tatarskim najeździe. Wspierała zakony benedyktyńskie, cysterskie i franciszkańskie, fundowała kościoły. Była podporą Bolesława w sprawowaniu władzy. Po jego śmierci zrezygnowała z władzy i wstąpiła do klarysek w Starym Sączu, którego zresztą była fundatorką. Śluby złożyła w 1289 r. Żyła w nim zgodnie z regułą św. Klary, bez sprawowania jakichkolwiek urzędów. Pokornie służyła współsiostrom. Zmarła 24 lipca 1292 r., beatyfikowana została dopiero w 1690 r., a kanonizowana przez Jana Pawła II w 1999 r.
Karolina Jadczyk
Św. Kinga, a właściwie Kunegunda, urodziła się 5 marca 1234 r. jako jedno z dziesięcior-ga dzieci węgierskiego króla Beli IV i bizantyjskiej cesarzówny Marii. Rodzinę miała niezwykłą – je siostrami były św. Małgorzata (dominikanka, mistyczka i stygmatyczka, która ofiarowała się Bogu z prośbą o uratowanie Węgier) i bł. Jolanta (żona Bolesława Pobożnego, po jego śmierci – klaryska), ciotkami zaś św. Elżbieta (żona Ludwika IV, jedna z pierwszych tercjarek franciszkańskich) i bł. Salomea (piastowska księżniczka, córka Leszka Białego i Grzymisławy, starsza siostra Bolesława Wstydliwego).
Jako pięciolatka została zaręczona z trzynastoletnim Bolesławem Wstydliwym i powierzona opiece jego matki – Grzymisławie). Odtąd życie Kingi związane zostało z naszym narodem. Ponieważ chciała poświęcić się Bogu, za zgodą męża wstąpiła do trzeciego zakonu św. Franciszka, a zgodnie z ówczesnymi kanonami świętości – nakłoniła Bolesława do wspólnego złożenia ślubu czystości.
Brak fizycznego macierzyństwa św. Kinga wypełniła macierzyństwem duchowym. Opiekowała się chorymi, prowadziła dzieła dobroczynne. Poświęciła się umacnianiu życia sakramentalnego w rodzinach. Była mediatorem między skłóconymi możnowładcami. Swój posag przeznaczyła na odbudowę państwa spustoszonego po tatarskim najeździe. Wspierała zakony benedyktyńskie, cysterskie i franciszkańskie, fundowała kościoły. Była podporą Bolesława w sprawowaniu władzy. Po jego śmierci zrezygnowała z władzy i wstąpiła do klarysek w Starym Sączu, którego zresztą była fundatorką. Śluby złożyła w 1289 r. Żyła w nim zgodnie z regułą św. Klary, bez sprawowania jakichkolwiek urzędów. Pokornie służyła współsiostrom. Zmarła 24 lipca 1292 r., beatyfikowana została dopiero w 1690 r., a kanonizowana przez Jana Pawła II w 1999 r.
Karolina Jadczyk
Komentarze
Prześlij komentarz